Τα Διηγήματα – Έλλη Αλεξίου

1923-1983

Το πεζογραφικό έργο της Έλλης Αλεξίου, καρπός συνεχούς ενασχόλησης με τη συγγραφή πάνω από εξήντα χρόνια, είτε ιστορεί προσωπικά βιώματα είτε καταγράφει πολυπλοκότερα περιστατικά, εκφράζει την αγάπη της για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τη συμπαράστασή της στον πάσχοντα άνθρωπο, είτε παιδί είναι αυτός είτε αγωνιστής στα πεδία της μάχης που πολεμά για την ελευθερία της πατρίδας του ή μάχεται για τη δικαιοσύνη σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Μέσα από το πολυσχιδές έργο της αναβιώνει η ιστορία της Ελλάδας, η ιστορία των γραμμάτων και της εκπαίδευσής μας από τα τέλη του 19ου ως τα τέλη του 20ού αιώνα, γιατί τόσο η ζωή της όσο και το έργο της ήταν άρρηκτα δεμένα με αυτούς τους τομείς.

Η Έλλη Αλεξίου κατάφερε όσο λίγοι να συνδέσει το εφήμερο, το απλό, το καθημερινό με το διαχρονικό-κοινωνικό. Και αυτό το πέτυχε δημιουργώντας έναν οργανικό δεσμό ανάμεσα στον αγνό συναισθηματικό και ψυχικό της κόσμο και στις αξίες του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό και το δικό της λαμπρό Αρχοντικό θα παραμείνει για πάντα.

Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου

Τα κείμενα της Έλλης Αλεξίου είναι κείμενα που προέρχονται από την καρδιά ενός ανθρώπου που έμαθε να πονεί τον πόνο του άλλου σα δικό του, να μετέχει σε ό,τι είναι γνήσιο και αληθινό. Εκείνο που λογαριάζεται ιδιαίτερα είναι η εσωτερική φλόγα και η ιδιότυπη ευαισθησία ενός κειμένου. Με το νόημα τούτο πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα τα κείμενα που μας έρχονται από τα βάθη τέτοιας ψυχής. Η Έλλη Αλεξίου υπήρξε γεννημένη συγγραφέας, ποτέ έργο της δεν είναι κατασκευασμένο, προμελετημένο· όλως διόλου αντίθετα, η αυθορμησία ήταν το κυριότερο και γνώρισμα και μέλημά της. Και τούτο ήρθε να πλουτίσει και να φαρδύνει ίσαμ’ ένα καταπληκτικό σημείο τον κατάλογο των έργων, κυριότατα των λογοτεχνικών, που κατασκευάζουν έναν ολόκληρο αιώνα, έργα ποικίλων το καθένα διαστάσεων.

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος

Η Έλλη Αλεξίου έχει σημαντική θέση στη λογοτεχνία μας με το έργο της και στην κοινωνική μας ζωή με τους αγώνες της.

Πέτρος Χάρης

Η Έλλη Αλεξίου με τη γλώσσα της, με την ισορροπία της, με το βαθύ ενδιαφέρον για τη ζωή και τη συνεχή επαφή μαζί της μας έδωσε έργα που όταν τα αρχίσεις δεν μπορείς να τ’ αφήσεις πριν τα τελειώσεις. Αυτό το τελευταίο για μένα είναι ο καλύτερος έπαινος για ένα συγγραφέα.

Γιάννης Τσαρούχης

Ο κόσμος της λύπης και του ξαφνικού χαμόγελου, της εσωτερικής και ατομικής δυστυχίας, της εξωτερικής και συνεχόμενης αγωνιστικότητας σε όλα τα πλάνα είναι το θεμέλιο όλου του έργου της Έλλης Αλεξίου, που όμως αν έμενε μόνο στη θέση και δεν υπήρχαν το γλωσσικό της υλικό, το μέτρο και η ανθρώπινη συμπεριφορά της απέναντι στο ίδιο της το γραφτό θα μπορούσε να μείνει σαν ντοκουμέντο μονάχα και να μην αξιωθεί την καταχώρησή του στο χώρο της Τέχνης.

Θέλω να πω με τούτο πως δεν φτάνει κανείς να θεμελιώνει αλλά και να χτίζει και η Λιλίκα Αλεξίου έχτισε ένα έργο που θα αντέξει σε όλους τους καιρούς.

Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ