Με τον Στίβεν Χόκινγκ – Leonard Mlodinow

Στίβεν Χόκινγκ: ο άνθρωπος που ατένισε το άπειρο και “ψηλάφισε” την προέλευση του Σύμπαντος· ο συγγραφέας που πυρπόλησε τη φαντασία μας για τους πιο μυστηριώδεις αστέρες του Διαστήματος· ο επιστήμονας-celebrity που έκανε τον Τύπο να αφιερώνει πρωτοσέλιδα στο στοίχημα που έβαλε με τους συναδέλφους του για «το παράδοξο της πληροφορίας στις μαύρες τρύπες»· ο θνητός που προσαρμόστηκε στη φύση του και αψήφησε τον θάνατο. Αυτός ο ασυγκράτητος φυσικός που τοποθέτησε την Κοσμολογία ψηλά στον χάρτη των επιστημών ήταν ένας απίθανος χιουμορίστας, ένας αφοπλιστικά γενναιόδωρος άνδρας, ένας εκνευριστικά “ετοιμόλογος” συνομιλητής, ένας ασύγκριτος οραματιστής, ένας σπάνιος φίλος, ένας παθιασμένος αρνητής της μοίρας, αλλά… μη νομίζετε πως ήταν και κανένας άγιος.

Μόλις διαγνώστηκε στα 21 του με τη νόσο των κινητικών νευρώνων, και παρά τις διαβεβαιώσεις των γιατρών ότι του έμεναν μόνο δύο χρόνια παράλυτης ζωής, κι αυτά σε αναπηρικό αμαξίδιο, απελευθέρωσε τη δύναμη που έκρυβε το ατίθασο πνεύμα του και αποφάσισε να ζήσει για άλλα 55 ολόκληρα χρόνια.

Κόντρα σε κάθε λογική, έκανε παιδιά και απόλαυσε τη ζωή του, την επιστήμη του, το χρήμα, τις γυναίκες και τους φίλους του όσο περισσότερο μπορούσε. Πώς τα κατάφερε; «Το πείσμα είναι το πιο ισχυρό χαρακτηριστικό μου», έλεγε με τη μηχανική φωνή του ο ανυπόφορα ισχυρογνώμων, ο φιλόδοξος Στίβεν, ο σκανταλιάρης της παρέας, ο εκκεντρικός λάτρης της καλοπέρασης. Πώς κατόρθωσε –ενώ δεν μπορούσε να κινηθεί, ούτε καν να μιλήσει– να διατηρεί μακροχρόνιες φιλίες, να αναπτύσσει βαθιές σχέσεις αλληλοεκτίμησης και να αναζητά την αγάπη;

Ο Χόκινγκ γνώριζε ότι πέρα από το πάθος του για τη φυσική, αυτό που τον κρατούσε ζωντανό ήταν οι ανθρώπινοι δεσμοί και η αγάπη για τη ζωή.

Ο συγγραφέας συλλαμβάνει με απαράμιλλα διεισδυτικό τρόπο το πνεύμα ενός άνδρα που απέκτησε φήμη και περιουσία χάρη στην ικανότητά του να φέρνει αναστατώνει την επιστημονική κοινότητα, να παλεύει με τα βαθιά ερωτήματα της φυσικής, να γράφει βιβλία και να την διαδίδει σε εκατομμύρια ανθρώπους, να μοιράζεται τα συναισθήματά του για την αγάπη, τον θάνατο και την αναπηρία – και όλα αυτά, μέσα από ένα παράλυτο σώμα, μόνο με  ένα χαμόγελο ή απλώς με ένα υπερυψωμένο φρύδι.